Amics i amigues

domingo, 3 de junio de 2012

A life on the edge

Victor Bassols Garcia, Blanes, cicloturismo, fotografia, corazón, realidades.
Foto: Ramón sense sostre, Barri del Call, Girona, juny 2012.

Tenía una cita en Girona a media mañana que me obligó estar pendiente tan solo de ese asunto. Con casi toda la mañana por delante decidí llegar temprano y darme un paseo por el Call (antiguo Barrio Judio), sus rincones son impresionantes.

El regalo fué conocer a Ramón...-Yo antes también tomaba fotos- me dijo. Dudé entre contestar o seguir mi camino.
-Ah si...- contesté acercandome al banco.

Me contó que había sido autonomo toda su vida, un emprendeor de los que haciertan cuando echan una moneda al aire, con familia y responsabilidades. Hoy es un hombre resignado, atemorizado, sin nada ni nadie, durmiendo en los cajeros porque alguién le puso una navaja en el cuello para quitarle su lugar en el albergue.-Esto Victor, le puede suceder al que menos se lo imagina...-

Al despedirme, le pedí que me dejase hacerle una foto y poder contar su historia, se lo pensó unos instantes y accedió. Solo me puso una condición, que no contara todo lo que me habia dicho...tranquilo Ramón, animos y vive.

La situación de Ramón es cada vez más común y como el infarto, todos tenemos nuestros boletos. 

41 comentarios:

  1. Buenas tardes Víctor. Es muy triste ,ver como personas se desmoronan física y moralmente sin perspectivas de futuro.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Herminia!!! Muchas gracias por comentar amiga. Así es, es muy triste y cada vez más cotidiano, existe el riesgo que algunos lleguen a tomarlo como algo "habitual". Para mi ha sido enrriquecedor dedicar 5 minutos a Ramón y espero que para el hayan sido 5 minutos de tranquilidad.

      Un abrazo

      Eliminar
  2. Es uno de los temas que más me encoje el corazón. Cada vez hay más personas como Ramón y menos cajeros para dormir.
    ... y sí, Víctor como con el infarto todos llevamos boletos.

    Hoy tocada y hundida con tu post.

    Una abraçada
    ahhhh! el call de Girona una meravella dels calls que més m'agraden.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Imaginate Esmeralda que a todos los que puedan ver este post les diera por dedicar 5 minutitos a algún indigente y que la bola de nieve se hiciera cada vez mayor...

      Sueños...

      Una abraçada...el Call de Girona absolutament recomenable

      Eliminar
  3. Thoughtful comment upon life indeed.

    Please have a good new month ahead.

    ResponderEliminar
  4. This is a great post.
    Have a wonderful weekend!

    ResponderEliminar
  5. Une belle publication... cependant je suis vraiment très triste de cet état de chose... Cela peut aussi arriver à chacun de nous si rapidement.
    Gros bisous

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Imaginez Martine nous donner 5 minutes à consacrer à certains indigents, ce serait merveilleux. Ne pensez-vous pas?

      Gros bisous

      Eliminar
  6. Una historia tremenda, muchas veces rechazamos a estas personas, pensando que son diferentes a nosotros. Y lo único diferente es la circunstancia que les ha tocado vivir. Muchas veces problemas de trabajo, enfermedades o adicciones que ninguno de nosotros esta libre de padecer.
    Hace unos años una muchacha me pidió dinero a la salida del metro de Callao, le di un par de monedas y le pregunte que si se encontraba bien. Me contó que le habían robado el perro, que era drogadicta, pero que ya hacia un tiempo que estaba en rehabilitación, sentí que agradecía mi charla.
    Unos meses mas tarde volví a encontrarla, había recuperado peso, iba con un muchacho y unos gatos con correa, seguía pidiendo en las calles pero su rostro era otro, mas feliz, y le di unas monedas le pedí permiso para hacerle una foto y le recordé que había hablado con ella unos meses antes. Con una sonrisa de agradecimiento, me contó que ahora ya no dormia en al calle que tenia pareja y que soñaba con encontrar un trabajillo . Me gustó tanto volver a encontrarla en esas circunstancias....

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Pues felicidades amiga, el recuerdo de ese hecho todavia te alegra, son cosas reconfortantes...Que te parece dedicarle un post en tu blog al tema y recomendar a todos que hagan lo mismo...

      Besotes

      Eliminar
  7. Un testimonio de dramática actualidad, para el que has elegido una gran imágen.
    Un abrazo.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Muchas gracias Anaximandro, es posible dedicar 5 minutos a quién lo pueda necesitar...Utiliza un post en tu blog para el tema y recomienda que tus lectores hagan lo mismo.

      Un abrazo amigo

      Eliminar
  8. Una triste y dura historia y que desgraciadamente no es el único caso. Cada vez más se va multiplicando el número de ellos. Personas con gran capacidad de trabajo y que de un día a otro se encuentran sin su trabajo y sin recursos......habría que ya darle freno a esto.

    http://ventanadefoto.blogspot.com.es/

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Así es...es necesario ponerle freno, para ello es fundamental que todos nos impliquemos.

      Un abrazo amiga

      Eliminar
  9. Directo al alma!!!...

    No se si has leido este blog, http://www.srmutante.com/mendigando-en-barcelona/

    yo lo sigo desde su inicio.... Transmite angustia, miedo, dolor, pero sobre todo esperanza... Un abrazo Victor...

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Gracias Jose Felix...Eso un un poquitín de lo que he tratado de transmitir.

      Voy a ver el blog que aportas...Estoy tratando de poner los blogs que sigo en orden, pero no consigo eliminar el gadget para iniciarlo de nuevo.

      Muchas gracias por tu aporte y por ese aliento que aportas.

      Un fuerte abrazo amigo.

      Eliminar
    2. Repito el post y el blog que recomiendas...

      http://www.srmutante.com/mendigando-en-barcelona/

      Eliminar
  10. Es necesario que entre todos recuperemos la dignidad de los hombres. No es posible seguir leyendo en silencio estas historias y seguir en lo nuestro como si nada.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Creo que en el fondo lo que deseaba expresar es la idea de que casos como el de Ramón serán cada vez más frecuentes, inevitablemente...Hay que estar preparados y pensar en plural.

      Un abrazo

      Eliminar
  11. Excelente registo que retrata o mundo tão desigual....
    Cumprimentos

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. É bom que tentamos mostrar a nossa realidade ... nós temos o dever de exigir dignidade.

      Cumprimentos

      Eliminar
  12. Magnifico post, un abrazo compañero y felicidades por no estar ciego ante lo evidente
    salud

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Muchas gracias amigo...Creo que tenemos la obligación de actuar, no podemos ser espectadores de nuestro egoismo.

      Salud

      Eliminar
  13. Impresionant les histories que es poden conèixer amb la gent que viu al carrer Víctor. He conegut gent que m'han explicat històries similars i són tristes, de cop i volta un es queda sense res, abandonat a la deriva i a la sort del dia a dia per poder sobreviure. Es una pena que es passin per aquestes situacions i que per desgracia cada dia sigui més comú conèixer persones que viuen així. Una trista història però bonica foto per explicar una cosa real. Una abraçada i espero que estiguis bé.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Una trista historia però una histororia de denuncia també, fixat que el fan fora de l'alberg a punta de navalla. Això com a botó de mostra...l'historia és massa cruel i tots tenim una part de responsabilitat i si mes no cal que fem alguna cosa.

      Una abraçada...per fi he pogut eliminar les blogs que segueixo, amb el teu permís ja et tinc actualitzada.

      Petons

      Eliminar
  14. A veces pienso que esto de vivir es una simple lotería donde sin jugar te puede tocar el peor premio de todos... la indiferencias de los demás.

    Un abrazo

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. He visto en tu perfil que estás viajando...te deseo toda la suerte del mundo y que disfrutes de tu camino.

      Por cierto, dame la dirección de tu blog, ya que solo me sale tu perfil y puedo actualizarlo con los blogs que sigo.

      Suerte amigo.

      Eliminar
  15. ¡Qué duro! Deja sin palabras. Lo malo es que este caso se repite cada vez más.
    Salu2

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Si...y llega de repente...

      Mirate:
      http://elrincondeceditas.blogspot.com.es/
      http://www.srmutante.com/mendigando-en-barcelona/

      Un abrazo

      Eliminar
  16. Siempre hay tristes historias que nos dejan con un sentimiento de amargura y que nos hace pensar en lo afortunad@s que somos algunas personas aunque como tú dices esto a veces es un boleto que nos puede tocar...
    Una bonita foto por el significado y la historia que nos cuentas.
    Un abrazo.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Muchas gracias amiga...tienes razón en lo que dices, pero hay que aydar.

      Ya tengo los blogs que sigo actualizados y he conseguido poner el tuyo al dia.

      Un abrazo

      Eliminar
  17. Ay Victor!Todo esto asusta...Y aunque ayudemos...hasta qué punto podremos?
    Un abrazo,

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. No se Pat, no tengo ni idea de a donde nos lleva, pero oir hablar en bares de prima de riesgo, de bolsa, de corralito, etc...asusta.

      Besos,

      Eliminar
  18. Cualquiera de nosotros puede verse abocado a una situación similar. La realidad que vivimos es demoledora y devastadora, la situación es realmente preocupante.

    ResponderEliminar
  19. Pobre!! que trist, de tenir-ho a veures aixì, que n´esd´injusta la vida i la societat!! qui sap si demà ens toca a nosaltres!!

    ResponderEliminar
  20. I have found your writing interesting as well as your photographs. If you would like to share some photos on my blog I would be pleased. I have started a new photo challenge Mandarin Orange Monday. I am aware however, that your work is not just a "pretty picture". Congratulations on your blog.

    ResponderEliminar
  21. Importante el saber guardar , y el saber escribir. Regresaré para continuar leyendo tus letras.

    ResponderEliminar

Give me your free comment

Free counter and web stats